توانایی های باورنکردنی حیوانات - آوای وحش

تشخیص چهره ماهی ها

دفعه بعدی که خواستید با ماهی های گرمسیری بدرفتاری کنید بیشتر فکر کنید، چون ممکن است بعدا شما را به پلیس لو دهند! یک توانایی عجیب و غریب برای اولین بار در ماهی ها کشف شده: آن ها می توانند چهره انسان را تشخیص دهند یا لااقل یک نمونه از آن ها می تواند این کار را کند.

ماهی تیرانداز آب شیرین با شلیک پرفشار آب به سمت حشرات آن ها را ناتوان نموده و شکار می نماید. بااستفاده از پاداش های غذایی به این ماهی آموخته شده که آب را به سمت صورت افراد پرتاب کند. البته نه چهره های واقعی بلکه چهره هایی که روی یک صفحه نمایش کامپیوتر در نزدیکی مخزنشان واقع شده است و به آن ها اجازه می دهد بین دو صورت یکی را انتخاب نمایند. اگر ماهی به سمت صورتی شلیک نمایند که باید آن را شناسایی می کرد پاداش می گیرد.

آن ها توانستند با موفقیت 86% چهره ها را درست تشخیص دهند. پس حافظه سه ثانیه ای ماهی ها را فراموش کنید. ماهی تیرانداز می تواند تا 44 چهره را به درستی به یاد آورد. این شاهکار شگفت انگیز دانشمندان را گیج نموده است. برخلاف حیوانات اهلی شده، ماهی ها هیچ علت تکاملی برای تشخیص چهره انسان ندارند. تصور می گردد توانایی حفظ ویژگی های صورت انسان از نوقِشر یا نئوکورتکس مغز ناشی گردد که در گونه هایی مثل اسب، سگ و حتی گاو وجود دارد. اما ماهی تیرانداز مغز کوچکی بدون نئوکورتکس دارد.

عکاس دنیای حشرات

سوسک سرگین عاشق نوعی عکاسی است. سوسک های سرگین پایکوبی کوچکی روی گلوله های سرگین انجام می دهند و عکسی از آسمان در ذهنشان ایجاد می نمایند. محققان معتقدند آن ها این کار را برای مشخص و ایجاد خاطره از موقعیت جغرافیایی و آسمانی خود انجام می دهند. سپس توپ سرگین را ر ها می نمایند و در یک خط مستقیم حرکت می نمایند.

تا مدت ها تصور می شد که حشرات از جمله سوسک های سرگین از نور کهکشان راه شیری برای پیدا کردن راهشان استفاده می نمایند. اما این سوسک ها اکنون قابلیت های راه یابی پیچیده تری را نشان می دهند. آن ها هنگام پایکوبی یک حافظه داخلی از موقعیت ماه، خورشید و ستارگان ایجاد می نمایند و می توانند از این تصویر ذخیره شده برای سفر به جایی که می خواهند بروند استفاده نمایند. اینکه آن ها از روش دیگری هم برای مشخص موقعیت خود استفاده می نمایند هنوز یک راز است. تا کنون، روش دیگری کشف نشده است. اما قطعا از روش دیگری که زندگیشان را راحتتر کند استفاده نمی نمایند چون حتی وقتی آسمان کاملا زیر ابر ها پنهان است، سوسک های سرگین برخلاف بیشتر حشرات از نشانه های منظره ها اطرافشان استفاده نمی نمایند.

قایق نجات مورچه ای

انواع خاصی از مورچه ها با استفاده از بدن خودشان قایق نجات می سازند. اما این خبر نوی نیست. آنچه محققان را در این همکاری باورنکردنی شگفت زده نموده، این است که هر یک از مورچه ها جای مشخصی دارند. وقتی سیل می آید، این مورچه ها به شکل یک توده تصادفی درنمی آیند که امیدوار باشند در این فاجعه شناور و ایمن بمانند.

آن ها با استفاده از فک، پا ها و کف پای چسبنده خود به هم متصل می شوند. مورچه های نقره ای آلپ دور ملکه جمع می شوند تا از زنده ماندن او مطمئن شوند. این کشف زمانی رخ داد که محققان مورچه ها را با رنگ های مختلف رنگ کردند و سپس دیدن کردند که هر کدام کجا می روند. سپس یک سیل ساختگی ایجاد کردند و مورچه ها جای همیشگی خود را با موفقیت به یاد آوردند.

جالبترین بخش ماجرا این است که وقتی بچه ها در معرض خطر باشند مورچه ها قایق های خود را تغییر می دهند. آن ها سه لایه می سازند و تخم ها و شفیره را در وسط نگه می دارند. مورچه های کارگر دو طرف بالا و پایین را تقویت می نمایند. اینکه آن ها چطور جایگاهشان را مشخص می نمایند هنوز سوال است، اما دانشمندان معتقدند ممکن است بر اساس میزان، توضیح شغلی، سن و حتی شخصیت مورچه ها باشد.

بچه قورباغه بی آب

این قورباغه های عجیب در شن و ماسه زندگی و حتی از آن تغذیه می نمایند. دیدنی قورباغه های بالغ جالب است، چون قورباغه های نر برای جذب قورباغه های ماده پایکوبی جالبی انجام می دهند. اما بچه قورباغه های پایکوب هندی یک راز بودند تا اینکه بالاخره زیر خاک رودخانه ها کشف شدند. عجیب است اما آن ها به خوبی با محیط اطرافشان سازگار شده بودند.

این بچه قورباغه ها بیشتر شبیه مارماهی های تخت با دم عضلانی هستند که به آن ها یاری می نماید در گل و شن فرو روند. هرچند در این مرحله از رشد غیرطبیعی به نظر می رسد، اما این بچه قورباغه ها ماهرانه زمین را می نمایند و در آن فرو می روند. یک غلاف پوستی از چشمان آن ها محافظت می نماید.

آن ها شیاردار هستند، چیز نادری که فقط در چهار گونه دیگر دیده می گردد، کالبد بهتری که عضلات آن ها را برای حرکت در زمین تقویت می نماید و از آن ها در برابر فشار خاک حفاظت می نماید. آنچه آن ها را خارق العاده می نماید نحوه هضم غذاست. بعد از خوردن رسوبات و مواد آلی تجزیه شده، وعده های غذایی آن ها با یاری اندام های خاصی در شکمشان هضم می گردد. کیسه های ریزی که پر از سنگ آهک هستند.

کوسه شب تاب

یک کوسه ترسناک نو در ساحل اقیانوس آرام کشف شده است. این کوسه کاملا سیاه است و 1.6 کیلومتر زیر سطح آب زندگی می نماید و می درخشد. به علت پوشش سیاه، رفتار مخفیانه و خاصیت درخشندگی، دانشمندان نام این کوسه را کوسه فانوس نینجا گذاشته اند.

این شگفتی درخشان تازه ترین گونه گروه حدودا 40 تایی کوسه فانوس هاست که اقیانوس را روشن می نماید. درخشندگی آبی آن ها از اندام های کوچک و فنجانی شکلی به نام فتوفور ها می آید. هرچند سایر گونه ها در سراسر زیر بدنشان فتوفور دارند، کوسه های نینجا فقط چند فتوفور در اطراف سرشان دارند.

سر یک کوسه که در اعماق تاریک اقیانوس می درخشد می تواند هرکسی را بترساند، اما مطمئنا درخشش متفاوت این کوسه علت دارد. هیچکس نمی داند، حتی کسی نمی داند چرا شکم سایر کوسه ها می درخشد یا اصلا چرا کوسه ها می درخشند. بعضی گمان می نمایند که آن ها از این درخشندگی برای جذب طعمه در تاریکی استفاده می نمایند تا سایه خود را از طعمه ها پنهان نمایند و شاید حتی برای برقراری ارتباط استفاده می نمایند.

غار ماهی کوهنورد

گونه ای از غارماهی ها هستند که می توانند با باله های لگنی خود راه بروند، چیزی که در دنیای ماهی ها منحصربفرد است. ماهی Cryptotora thamicola کاملا فاقد چشم، اما یک مسافر مشتاق است. او از آبشار ها و حتی صخره ها بالا می رود و به جایی می رسد که آب کمی دارد.

روشی که این ماهی از باله های لگنی خود استفاده می نمایند بسیار شبیه به راه رفتن است. راه رفتن آن ها با سایر ماهی های راه رونده دیگر که از دمشان برای حرکت روی زمین یا بستر رودخانه ها استفاده می نمایند کاملا فرق دارد. استخوان های لگنی آن ها شبیه حیوانات چهارپایی است که روی زمین راه می روند. به این خاطر که آن ها یکی ویژگی اصلی مشترک دیگر هم دارند: لگن خاصره این ماهی به ستون فقرات آن متصل شده و به همین دلیل است که می تواند نیروی لازم را از اندام های تحتانی خود به بالا انتقال دهد.

غارماهی کوهنورد می تواند حلقه گمشده ای باشد که هنوز زندگی می نماید. این ماهی عجیب اولین شاهد نقطه آغازین پیدایش حیوانات چهارپا است، قبل از اینکه تکامل یابند و به شکل امروزی درآیند. اینکه چرا این غارماهی برکه های امن را ترک می نماید و از رودخانه ها و صخره های شیب دار بالا می رود هنوز یک راز حل نشده است.

قورباغه تغییر بافت دهنده

یک قورباغه نو در رشته کوه آند رفتار بسیار عجیبی از خود نشان می دهد. این قورباغه می تواند با آفتاب پرست رقابت کند، چون برای استتار کردن، بافت خودش را تغییر می دهد. در یک تحقیق شبانه در سال 2009 قورباغه ای پر از خار و برجستگی توجه محققان را به خود جلب کرد. روز بعد همه خار ها از بین رفته بودند و پوست قورباغه به صافی یک فنجان شده بود. محققان که کاملا گیج شده بودند ابتدا فکر کردند که قورباغه ها عوض شده اند. آن ها مقداری خزه در ظرف قرار دارند و به طرز باورنکردنی خار ها دوباره ظاهر شدند.

به نظر می رسد این قورباغه ها مهارت زیادی در تظاهر به خزه بودن دارند، چیزی که در زیستگاهشان فراوان است. توانایی تغییر شکل به این نحو قبلا هرگز در میان دوزیستان دیده نشده بود. این قورباغه ها می توانند بافت هرچیزی که روی آن می نشینند را تقلید نمایند و این موضوع تشخیص گونه ها را برای محققان سخت می نماید.

باز کردن دهان های نو

ترسناک ترین دهان دنیای حیوانات متعلق به کوسه ها به خاطر فکشان نیست، بلکه متعلق به موجودی است که دهان ندارد. هیدرا ولگاریس یک موجود آب شیرین است که هیچ استخوانی ندارد و شبیه یک لوله 1.3 سانتیمتری است که در یک انتهای آن تعداد شاخک خارداری دارد که برای فلج کردن طعمه استفاده می گردد.

این موجود عجیب هرجا که بخواهد یک دهان نو باز می نماید. پوست سرش را باز می نماید، طعمه را می خورد و سپس دوباره دهانش را بدون هیچ اثری از اینکه وجود داشته می بندد. حتی این کار را در سطح سلولی هم انجام می دهد. دانشمندان تصور می نمایند این توانایی وحشتناک زمانی اتفاق می افتد که هیدرا سلول هایش را دوباره می چیند و مرتب می نماید. اما کشف کردند که این دگرگونی آنقدر شدید است که آرایش دوباره سلول ها نیست بلکه تغییر شکل آنهاست.

جاودانگی

هیدرا ها راز جاودانگی را با شاخک های کوچکشان درک نموده اند. برخلاف انسان ها، هیدرا ها دائما سلول های بنیادی بدنشان را از نو فراوری می نمایند. این سلول های فوق العاده می توانند مدام تقسیم شوند و به هر نوعی که بدن احتیاج دارد تبدیل شوند. وقتی زیست شناسی به نام دانیل مارتینز درباره توانایی جاودانگی هیدرا ها شنید، تصمیم گرفت آن را رد کند.

در پروژه او 2300 هیدرا در شرایط آب و هوایی و غذایی فوق العاده با کیفیت نگهداری شدند تا ببینند در صورتی که احتیاجشان برآورده گردد چقدر زنده خواهند ماند. طبیعتا در شرایط ایده آل باید با افزایش سن باروری آن ها را کاهش و نرخ مرگ و میر را افزایش می یافت. اما طی هشت سال، هر سال حدود 1 هیدرا از 167 هیدرا می مردند در حالی که 80 درصد آن ها به رشد خود ادامه می دادند و نشانی از کاهش باروری در آن ها دیده نمی شد. با این وجود مرگ به خصوص در طبیعت و با وجود عوامل محیطی و شکارچیان وجود دارد. این تحقیق نشان داد که هیدرا ها هیچ علامتی از پیری در شرایط ایده آل نشان نمی دهند و ممکن است برای همواره زنده بمانند.

پ