اوتیسم در بچه ها؛ علت، علائم و راه های تشخیص - آوای وحش

اوتیسم چیست؟

اوتیسم، ناتوانی مادام العمر و رشد یافته ای است که بر چگونگی ارتباط فرد با دیگران تأثیر می گذارد. اوتیسم در نوزادی و اوایل کودکی ظاهر شده و موجب تأخیر در بسکمک از زمینه های اساسی رشد مانند یادگیری صحبت کردن، بازی کردن و تعامل با دیگران می شود.

علائم و نشانه های اوتیسم و همچنین تأثیراتی که بر جای می گذارد، به طور گسترده فرق دارد. برخی از بچه ها مبتلا به اوتیسم، اختلالات خفیفی دارند، درحالی که دیگران با اختلالات شدیدتری روبرو هستند. بااین حال، اوتیسم در بچه ها در سه زمینه زیر با اختلالات و مسائلی همراه است:

• برقراری ارتباط به صورت شفاهی و غیرشفاهی
• ارتباط با دیگران و جهان اطراف آن ها
• فکر کردن و رفتار کردن

تفکرات متفاوتی بین پزشکان، والدین و متخصصان در مورد آنچه باعث اوتیسم می شود و بهترین شیوه درمان آن وجود دارد. بااین حال، یک واقعیت وجود دارد که همه با آن موافق اند: درمان زودهنگام بسیار کمک کننده است. برای بچه ها در معرض خطر و بچه های که علائم اولیه را نشان می دهند، درمان زودهنگام می تواند تفاوت هایی را ایجاد کند.

راه های تشخیص علائم هشدار دهنده اوتیسم در بچه ها

به نام پدر و مادر، شما در بهترین موقعیت برای تشخیص علائم هشدار دهنده این بیماری قرار دارید. شما کودک خود را بهتر از هرکسی می شناسید و رفتارهایی را مشاهده می کنید که ممکن است یک متخصص اطفال بعد از گذشت 15 دقیقه متوجه آن ها نشود. متخصص اطفال کودک شما می تواند شریک ارزشمندی باشد اما از اهمیت مشاهدات و تجربیات خود غافل نشوید. مهم است که خودتان را آموزش دهید تا ببینید کدام رفتارها طبیعی بوده و کدام رفتارها طبیعی نیستند. در ادامه به موارد زیر دقت داشته باشید.

1. بر رشد کودک خود نظارت داشته باشید

اوتیسم در کوکان موجب تأخیر در رشد می شود، بنابراین لازم است نگاه دقیقی بر چرخه رشد او داشته باشید. با اینکه تأخیر در رشد قطعاً نشانه اوتیسم نیست، اما می تواند نشانه خطر باشد.

2. در صورت نگرانی، اقدام کنید

هر کودک با سرعت متفاوتی رشد می کند، بنابراین اگر کودک شما کمی دیرتر شروع به صحبت کردن یا راه رفتن کرد، لازم نیست نگران شوید؛ اما اگر کودک شما مناسب سن خود به نقطه عطف نرسید یا شما مشکوک به وجود مسئله ای شدید، بلافاصله نگرانی های خود را با دکتر فرزندتان به اشتراک بگذارید و منتظر نمانید.

3. منتظر دیدن رویکرد نباشید

بسکمک از والدین به این نکته اشاره می کنند که نگران نباش یا صبر کن و ببین؛ اما منتظر ماندن بدترین کار ممکنی است که انجام می دهید. شما در زمانی که فرزندتان بهترین فرصت برای بهبودی را دارد معطل می کنید. علاوه بر این، چه تأخیر ناشی از اوتیسم باشد یا عوامل دیگر، بعید به نظر می رسد که بچه ها، بعدها به خاطر تعلل شما به سادگی از مسئله ای که برایشان پیش آمده رهایی یابند.

4. به غرایز خود اعتماد کنید

در ایده آل ترین حالت، پزشک کودک شما به طور جدی نگرانی شما را برطرف خواهد کرد و در رابطه با اوتیسم یا سایر اختلالات رشد، ارزیابی کاملی انجام خواهد داد؛ اما گاهی اوقات، حتی دکترهای به اصطلاح معروف خطا کرده یا مسائل را دست کم می گیرند. اگر حس ششم شما می گوید چیزی غلط است، به او گوش دهید و به غرایز خود اعتماد کنید. قرار ملاقات بعدی را با دکتر معین کنید، در پی یک نظر دوم یا درخواست ارجاع به یک متخصص دیگر باشید.

علائم اوتیسم در بچه ها

گرچه تشخیص اوتیسم در بچه ها قبل از 24 ماهگی سخت است، اما علائم آن معمولاً بین 12 تا 18 ماهگی ظاهر می شوند. اگر علائم تا 18 ماهگی تشخیص داده شوند، درمان شدید می تواند موجب معکوس کردن علائم شود.

نشانه های اولیه اوتیسم شامل عدم وجود رفتارهای عادی است، نه وجود رفتارهای غیرطبیعی. در برخی موارد نشانه های اولیه اوتیسم با نشانه های کودک خوب اشتباه گرفته می شوند، زیرا نوزاد ممکن است آرام و مستقل به نظر برسد.

نشانه های اولیه اوتیسم

اگر کودک یا نوزاد شما علائم زیر را نداشته باشد، ممکن است به اوتیسم مبتلا باشد:

• برقراری تماس چشمی، مانند نگاه کردن به شما هنگامی که به او غذا می دهید یا لبخند زدن هنگامی که به او لبخند می زنید
• عکس العمل نشان دادن نسبت به نامش یا نسبت به صدای آشنا
• دنبال کردن اشیا به صورت بصری
• دست تکان دادن به نشانه خداحافظی یا استفاده از حرکات دیگر برای برقراری ارتباط
• جیغ کشیدن و صدا درآوردن برای جلب توجه شما
• پاسخ دادن به نوازش
• تقلید از حرکات و حالات چهره شما
• بازی کردن با افراد دیگر
• عکس العمل نشان دادن هنگامی که شما به خودتان آسیب می زنید یا ناراحت هستید

نشانه ها و علائم اوتیسم در بچه ها بزرگ تر

هر چه کودک بزرگ تر می شود، نشانه های اوتیسم متنوع تر و بیشتر می شوند. نشانه ها و علائم هشداردهنده بسکمک در رابطه با اوتیسم وجود دارد، اما افراد مبتلا بیشتر در معرض اختلال در مهارت های اجتماعی، مسائل زبان و گفتار، مسائل انحنا ناپذیری و مسائل ارتباطی غیرکلامی قرار دارند.

علائم مسائل اجتماعی

• به نظر می رسد افراد از حضور افراد دیگر یا آنچه در اطرافشان اتفاق می افتد بی اطلاع هستند
• نمی دانند چگونه با دیگران ارتباط برقرار کنند، با آن ها بازی کرده یا دوست پیدا کنند
• علایق خود را با دیگران به اشتراک نمی گذارند (نقاشی ها، اسباب بازی ها)
• هنگامی که دیگران با او صحبت می کنند، به نظر می رسد نمی شنوند
• در درک احساسات یا صحبت در مورد آن ها مشکل دارند
• تعاملات اجتماعی پایه می تواند برای بچه ها مبتلا به اوتیسم سخت باشد. بسکمک از بچه ها مبتلا به اوتیسم ترجیح می دهند در جهانی خود زندگی کنند و جدا از دیگران باشند.

علائم مسائل زبان و گفتار

علائم اوتیسم به شکل مسائل زبان و گفتار هم خود را نشان می دهد. این علائم عبارتند از:

• حرف زدن با صدای غیرطبیعی یا ریتم عجیب وغریب (به نام مثال، هر جمله را شبیه یک جمله سؤالی تمام می کند)
• تکرار کلمات یا عبارت های یکسان بارها و بارها، اغلب بدون قصد ارتباطی
• واکنش نشان دادن به سؤالات با تکرار آن، بجای پاسخ دادن به آن ها
• کاربرد نادرست زبان (اشتباهات دستوری، کلمات اشتباه) یا اشاره به خودش بجای سوم شخص
• سخت بودن ارتباط برقرار کردن با نیازها یا خواسته ها
• درک نکردن دستورالعمل های ساده، اظهارات یا سؤالات
• بچه ها مبتلا به اوتیسم در صحبت کردن و زبان مشکل دارند. آن ها اغلب دیر شروع به صحبت کردن می کنند

علائم اوتیسم در بچه ها به شکل مسائل ارتباطی غیرکلامی

• پرهیز از تماس چشمی
• استفاده از حالت های چهره ای که با گفته های او مطابقت ندارند
• استفاده از حرکات بسیار کم مانند حرکات اشاره ای (ممکن است عملکردی شبیه به ربات داشته باشد)
• عکس العمل نشان دادن غیرمعمول به بو، بافت ها و صداها. ممکن است به شدت به صدای بلند حساس باشد. همچنین می تواند به افرادی که وارد یا خارج می شوند و همچنین تلاش های دیگران برای جذب توجه اش، پاسخگو نباشد.
• راه رفتن به شیوه غیرطبیعی (برای مثال راه رفتن روی نوک انگشتان)

علائم مر تبط با مسائل انعطاف پذیری

پیروی از عادت های روتین (برای مثال، اصرار دارد همیشه از راستا خاصی به مدرسه برود)

ناسازگاری با تغییر در برنامه یا محیط اطرافش (برای مثال، اگر مبلمان جابجا شوند اوقات تلخی می کند)

دل بستگی های غیرعادی به اسباب بازی ها یا اشیاء عجیب مانند کلیدها، تغییرات نور یا نوارهای لاستیکی

تکرار حرکات یکسان بارها و بارها مانند دست زدن و چرخیدن. برخی از محققان و پزشکان بر این باورند که این رفتارها ممکن است بچه های که مبتلا به اوتیسم هستند را خشن تر کند

زمان های طولانی را صرف دیدنی اشیاء متحرک مانند پنکه سقفی یا تمرکز بر قسمت خاصی از یک شی ازجمله چرخ های یک ماشین اسباب بازی می کند.

دلیل ابتلا به اوتیسم در بچه ها چیست؟

تا مدت ها قبل، بیشتر دانشمندان معتقد بودند اوتیسم از طریق عوامل ژنتیکی ایجاد می شود؛ اما تحقیقات نو نشان می دهد که عوامل محیطی هم ممکن است در ابتلا به اوتیسم نقش داشته باشند. منظور از عوامل محیطی فعالیت هایی است که در خارج از بدن اتفاق می افتد و محدود به مواردی مانند آلودگی یا سموم موجود در جو نمی شود. درواقع یکی از مهم ترین محیط ها، محیط پریناتال است.

عوامل پریناتالی که ممکن است منجر به ابتلا به اوتیسم شود

• مصرف داروهای ضدافسردگی در دوران بارداری، به ویژه در سه ماهه نخست
• کمبود تغذیه ای در اوایل بارداری، به ویژه کمبود اسید فولیک
• سن مادر و پدر
• مسائل تولد یا مدت زمان کوتاهی پس از تولد، ازجمله وزن کم هنگام تولد و کم خونی نوزاد
• عفونت مادر در دوران بارداری
• قرار گرفتن در معرض آلودگی های شیمیایی، مانند فلزات و آفت کش ها هنگام بارداری

تحقیقات بیشتری در مورد عوامل پریناتالی لازم است، اما اگر باردار هستید برای جلوگیری از خطر ابتلای کودک به اوتیسم، موارد بالا را رعایت کنید.

اوتیسم و واکسیناسیون

با جود این که شما نمی توانید ژن های فرزندتان را به ارث برده یا او را از هر خطر زیست محیطی محافظت کنید، اما یک کار بسیار مهم هست که می توانید برای محافظت از سلامت کودک خود انجام دهید: او را بر اساس برنامه اش واکسینه کنید.

علیرغم بحث های زیاد در مورد این موضوع، تحقیقات علمی این نظریه را پشتیبانی نمی کنند که واکسیناسیون یا مشتقات آن موجب اوتیسم می شوند. پنج مطالعه اپیدمیولوژیک اجرا شده در ایالات متحده آمریکا، بریتانیا، سوئد و دانمارک نشان داد که بچه های که واکسیناسیون شده بودند کمتر به اوتیسم مبتلا می شدند. علاوه بر این، تیم موسسه پزشکی، پیروز به پیدا کردن هیچ شواهدی مبنی بر پشتیبانی از رابطه بین اوتیسم و واکسیناسیون نشدند. دیگر سازمان هایی که به این نتیجه رسیدند واکسیناسیون هیچ ارتباطی با اوتیسم ندارد عبارت اند از مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC)، سازمان غذا و داروی استان متحده (FDA)، آکادمی اطفال آمریکا و سازمان بهداشت جهانی (WHO).

فرضیه ها و نتایجی درباره واکسیناسیون دوران کودکی

فرضیه: واکسیناسیون لازم نیست.

نتیجه گیری: واکسن ها از کودک شما در برابر بسکمک از بیماری های جدی مرگبار محافظت می کنند، بیماری هایی ازجمله: سرخک، مننژیت، فلج اطفال، دیفتری و سرفه. امروزه این بیماری ها شایع نیستند، زیرا واکسن ها کار خود را انجام می دهند؛ اما باکتری ها و ویروس هایی که این بیماری ها را ایجاد می کنند هنوز وجود دارند و می توانند به بچه هایی که ایمنی نشده اند منتقل شوند.

فرضیه: واکسیناسیون باعث ایجاد اوتیسم در بچه ها می شود.

نتیجه گیری: علیرغم تحقیقات گسترده، دانشمندان و پزشکان هیچ ارتباطی را بین واکسیناسیون و اوتیسم در بچه ها پیدا نکرده اند؛ اما بچه های که واکسینه نمی شوند بیشتر در معرض ابتلا به اوتیسم قرار دارند.

فرضیه: واکسن ها خیلی زود ارائه می شوند.

نتیجه گیری: واکسیناسیون زودهنگام کودک را در برابر بیماری های جدی محافظت می کند. منتظر ماندن برای ایمن سازی کودک شما، او را در معرض خطر قرار می دهد.

فرضیه: واکسن های بیش ازحد به یک باره داده می شود.

نتیجه گیری: شما ممکن است نظریه هایی را بشنوید مبنی بر این که برنامه واکسیناسیون توصیه شده برای سیستم ایمنی بچه ها زیادی است و ممکن است موجب اوتیسم شود؛ اما تحقیقات متعدد نشان داده که واکسیناسیون تنها در برابر بیماری های کشنده از بچه ها محافظت می کند و هیچ ارتباطی به اوتیسم ندارد.

در صورت نگرانی چه اقداماتی باید انجام داد؟

اگر رشد فرزند شما به تأخیر افتاده یا علائم دیگری را در رابطه با اوتیسم در او مشاهده کرده اید، با یک پزشک متخصص اطفال قرار ملاقاتی را ترتیب دهید. درواقع، ایده خوبی است که فرزندتان از طریق پزشک معاینه شود، حتی اگر او بر اساس برنامه رشدش در حال پیشرفت است. آکادمی آمریکایی اطفال توصیه می کند که همه بچه ها باید معاینات رشد و هم چنین معاینات خاصی را برای اوتیسم در سنین 9، 18 و 30 ماهگی انجام دهند.

برنامه ریزی کردن برای معاینات اوتیسم

امروزه معاینات تخصصی وجود دارد که برای شناسایی اوتیسم در بچه ها انجام می شود. بیشتر این ابزارهای معایناتی سریع و ساده بوده و شامل پرسش های بله و خیر یا چک لیستی از علائم هستند. متخصصین اطفال باید نظرات شما را در رابطه با رفتارهای فرزندتان در نظر بگیرند.

مراجعه به متخصص رشد

اگر پزشک متخصص اطفال حین انجام معاینات علائم احتمالی اوتیسم را تشخیص دهد، کودک شما باید برای ارزیابی جامع تشخیصی به متخصص رشد مراجعه کند. ابزار معایناتی نمی تواند برای تشخیص استفاده شود، به همین دلیل ارزیابی بیشتری مورجهانز است. متخصص رشد می تواند برای اطمینان از اینکه آیا کودک شما به اوتیسم مبتلا است یا خیر، آزمایش های متعددی انجام دهد. گرچه بسکمک از پزشکان قادر به تشخیص اوتیسم در بچه ها تا سن 30 ماهگی نیستند، بااین حال برای تشخیص زمانی که خوشه ای از علائم مرتبط با اوتیسم وجود دارد، قادر به استفاده از تکنیک های معایناتی مختلفی خواهند بود.

جستجوی خدمات مداخله زودهنگام

فرآیند تشخیص اوتیسم مشکل است و گاهی اوقات ممکن است طول بکشد؛ اما به محض اینکه مشکوک شدید در رشد کودکتان مسئله ای وجود دارد، می توانید از روش های درمانی استفاده کنید. از دکتر خود بخواهید تا شما را به خدمات مداخله زودهنگام ارجاع دهد. مداخله زودهنگام خدماتی است که به بچه ها و نوزادان تازه متولد شده دارای معلولیت داده می شود. بچه های که علائم هشداردهنده اولیه را نشان می دهند، ممکن است رشدشان با تأخیر روبرو باشد. آن ها چه به معیارهای کامل برای اختلال طیف اوتیسم پاسخ بدهند یا خیر، از مداخله زودهنگام بهره مند خواهند شد. به عبارت دیگر، بهتر است از خدمات مداخله زودهنگام استفاده کنید تا اینکه منتظر بروز علائم اوتیسم بمانید.

برگرفته از: helpguide