فیلم سرزمین خانه به دوش؛ همکاری مک دورمند با کارگردان مارول - آوای وحش

جهت دریافت خدمات پتینه نقاشی ساختمان با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. هر گونه خدمات رنگ آمیزی با تکنیک های مدرن پتینه کاری را به ما بسپارید.

سرزمین خانه به دوش درباره زنی است که اموالش را در رکود عظیم اقتصادی از دست داده و پس از آن رهسپار سفری به سوی غرب آمریکا می گردد؛ او در یک ماشین ون روزگار می گذراند.

فرانسیس مک دورمند در نقش فرن بازیگر اصلی فیلم سینمایی سرزمین خانه به دوش است. مک دورمند را بابت حضور در آثاری چون فارگو (Fargo) و سه بیلبورد خارج از ابینگ، میزوری (Three Billboards Outside Ebbing, Missouri ) می شناسیم؛ او بابت هر دوی این نقش ها برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن شد.

کلویی ژائو کارگردان فیلم سینمایی سرزمین خانه به دوش یک هنرمند چینی است که با فیلم سوارکار (The Rider) مورد تحسین جهانی نهاده شد و برای مارول فیلم سینمایی جاودانگان (The Eternals) را کارگردانی می نماید که قرار است سال 2021 اکران گردد.

تا لحظه نوشتن این مقاله 14 نقد درباره فیلم سرزمین خانه به دوش در وبسایت راتن تومیتوز جمع آوری شده که تمام آن ها مثبت است و رضایت 100 درصدی منتقدان از این اثر سینمایی را بازتاب می دهد.

در ادامه تعدادی از این نقدها را با هم می خوانیم.

گزیده نقدها و آنالیز های فیلم سرزمین خانه به دوش

هالیوود ریپورتر / دیوید رونی

کلویی ژائو در دو فیلم اولش ترانه هایی که برادرانم به من آموختند (Songs My Brothers Taught Me) و سوارکار نوعی رابطه معنوی را با غرب آمریکا ایجاد کرد؛ غرب با آن آسمان های وسیع و چشم اندازهای سراسر باز که هم زمان که حس نوعی تنهایی دلگیر را منتقل می نماید بیانگر نوعی از آزادی است.

ژائو در فیلم سرزمین خانه به دوش برای اولین بار با یک بازیگر عظیم و نام آشنا همکاری نموده و فرانسیس مک دورمند را برای ایفای نقش زنی با وقار اقتصادیخولیایی راهنمایی می نماید؛ زنی که چنان به دور از آداب مرسوم رفتار می نماید که تشخیصش از یک خانه به دوش واقعی ممکن نیست.

ایندی وایر / اریک کوهن

فیلم سرزمین خانه به دوش از آن دست آثاری است که می توانست فیلم بدی از کار دربیاید. با وجود فرانسیس مک دورمند در نقش اصلی و استفاده از خانه به دوش های واقعی در اطراف او فیلم می توانست به ارضای فانتزی های سطح پایین بپردازد یا اسیر فخرفروشی هایی غیرضروری گردد. اما به جای این ها کلویی ژائو با بازیگر اصلی و اطرافیان او یک ترکیب جادویی فراوری نموده که قادر است اندیشه هایی عمیق را در رابطه با رهاکردن جامعه به حال خود بازتاب دهد.

سرزمین خانه به دوش لحن پیچیده و دوگانه ای دارد: فیلم به نوعی چشم انداز وسیع یک آمریکای فراموش شده را گرامی می دارد در حالی که حسرت ها و پشیمانی های زیرپوستی مردمی که درون این فضای وسیع پرسه می زنند را هم به رسمیت می شناسد.

گرچه ممکن بود فیلم به دامن مفاهیم متبذلی چون زندگی همچون یک سفر نه یک مقصد بیفتد اما فیلم نامه ظریف ژائو به شیوه ای نگاشته شده که در مقابل هر نوع بیان زمخت و تصنعی مقاوم است.

گرچه سرزمین خانه به دوش ویژگی های یک فیلم واقعی را حفظ می نماید و فوران های قدرتمند خشم و اندوه را با نشان دادن ناامیدی و دلسردی شخصیت اصلی درون خود نگه داشته اما روح آثار سینماگرانی چون ترنس اقتصادیک در سبک شاعرانه فیلم پیدا است.

در عین حال که می توان تاثیرات رئالیسم خاص فیلم سازانی چون کن لوچ را در پرداخت به مسائل مربوط به طبقات فرودست و وحشت آن ها از عدم اطمینانی که سرمایه داری به زندگی شان تزریق نموده دید.

فراتر از همه این ها، فیلم نشان می دهد که ژائو در شالوده شکنی برداشت های عمومی از رویای آمریکایی بسیار پیروز است؛ برداشت هایی که بسیاری از شهروندان را نادیده می گیرد و به وسیله افشای این نادیده انگاشتن می توان دست به ساختارشکنی برداشت های معمول از این رویا زد.

گاردین / پیتر بردشاو

فیلم سینمایی سرزمین خانه به دوش اثر کلودی ژائو یک فیلم بسیار برجسته است که باید آن را یک ترکیب مستند-داستانی نامید؛ ترکیبی همانند فیلم بلند قبلی اش سوارکار.

یک فیلم لطیف، دلسوزانه و همراه با پرسشگری درباره روح آمریکایی. ژائو با هنرمندی و ظرافت بازیگران غیرحرفه ای را درون یک داستان تخیلی جا داده که حول محور یک زن میان سال زیرک و شاد با نقش آفرینی فرانسیس مک دورمند قرار می گیرند. بازی آرام و متواضعانه مک دورمند را می توانیم بهترین اثر کارنامه کاری او در تمام دوران فعالیتش بنامیم.

سرزمین خانه به دوش به پدیده جدیدی می پردازد: نسل شصت تا هفتاد ساله آمریکایی که آینده اقتصادی شان با بحران اقتصادی سال 2008 آسیب دید. این افراد قشر کوشایی از جامعه بودند که به دلیل فقر نه امکان بازنشستگی داشتند و نه با توجه به هزینه مسکن امکان کار کردن داشتند. به این ترتیب آن ها به سوی خانه به دوشی رانده شدند. یک قبیله جدید آمریکایی که با ون هایشان در آمریکا پرسه می زدند؛ همانجا می خوابیدند و در بارها و رستوران ها به دنبال شغل های فصلی می گشتند.

فیلم نشان می دهد که این سبک زندگی علاوه بر سختی و اندوه نوعی آرامش نیز دارد؛ حتی نوعی رضایت مندی که با نبود بارهای مسئولیت خانه و اموال ایجاد می گردد و به وسیله آن می توانید یک آزادی باشکوه آمریکایی را تجربه کنید.

اما در این شرایط اگر ماشین ون تان یا بدن تان دچار مشکل گردد و علائمی از فروپاشی را نشان دهد چه اتفاقی می افتد؟

ورایتی / پیتر دبروج

ژائو با شیوه غیرقضاوت گرانه اش مخاطبان را دعوت می نماید تا برای خودشان تصمیم بگیرند به چه تفسیری از سبک زندگی فرن (شخصیت اصلی) برسند؛ سبک زندگی ویژه ای که گاهی اوقات می تواند بسیار خطرناک باشد.

فرن ممکن است در ون محل زندگی اش از سرما یخ بزند، غذا و یاری های اولیه گاهی اوقات به سختی یافت می شوند و البته که بعضی رفتارهای او ممکن است نشان دهنده وجود مسائل روانی باشند.

سرزمین خانه به دوش فرصتی را در اختیار مخاطب قرار می دهد تا در آزادی و در عین حال سرخوردگی های این سبک زندگی شریک گردد.

فیلم حسی شبیه خیره شدن به یک غروب طولانی و تماشایی دارد. ممکن است اهل چنین تجربه ای نباشید اما اگر شما هم از آن دست افرادی باشید که روی طول موج کلودی ژائو قرار دارند باید بدانید که این اثر سینمایی همچون جواهری در زمینه همدلی و تامل درونی است.

اگر فیلم های جاده ای یک ضعف ذاتی داشته باشند، این ضعف طبیعت اپیزودیک روایت های آن ها است اما فیلم سرزمین خانه به دوش این مشکل را به زیبایی حل نموده. در واقع مسیری آفریده که بیش از خطی بودن، دایره ای است و در آن شخصیت های اثرگذار دوباره به روایت برمی گردند تا سفر فرن را به شکل عمیق تری غنی سازند.

• فیلم دنیایی که در راه است؛ کربی و افلک در یک درام عاشقانه متفاوت